Średniowieczne ogrody, zwłaszcza te rozmieszczone przy klasztorach i budynkach zamożnych ludzi, stanowiły złożony wyrafinowany zespół wielofunkcyjnych części. Splot różnorodnych motywów kształtował treść i postać średniowiecznych założeń ogrodowych. Obok czynników naturalnych wpływ na ich kształtowanie miały silnie zakorzenione tradycje własne poszczególnych krajów, duży wpływ wierzeń i religii oraz formy przyjęte pod wpływem kultur zewnętrznych. Ogród średniowieczny posiadał zwierzyniec, w którym dzikim zwierzętom towarzyszyły warunki leśne zbliżone do naturalnych. Ogrody bogaczy były ogrodzone murem. W alejkach czekała na przechodniów zmyślnie zaprojektowana architektura ogrodowa: ławki, pergole, altany oraz sadzawki. Średniowieczni magnaci lubowali się też w różnego gatunku ptakach, których klatki zawieszali w różnych miejscach ogrodu. Ogród posiadał także część sadowniczą, zielnik i warzywnik. Plan średniowiecznych ogrodów obejmował formę zamkniętą lub otwartą, podzieloną na kwatery. Często znajdowała się w nim studnia lub sadzawka, a nawet młyn i stawy rybne.
